قلب گل

گاهی دستم به نوشتن نمیرود ...

سخت است در مورد آدم ها نوشتن ...

گاهی شعر هایم غمگین می شوند ...

گاهی هم نوشته هایم مانند قالی مان در زیر آفتاب رنگشان می پرد ...

اما گاهی شاد شاد شادم ...

آن زمانیکه نوشتنم ناب باشد .

و بدون هیچ تلاشی برای ادامه دادن ،

از قلب و ذهنم بتراود .

کاش آدم ها هم لحظه هایشان را ناب نگه میداشتند ...

کاش به جای اینکه با زور بخواهند لحظه ها را ناب کنند ،

اول برای ناب شدن و خالص کردن قلبشان تلاش کنند ...

قلب گل...

آدم ها گاهی حقیقت هایی رو کشف میکنن که نمیتونن با واقعیت های زندگیشون تطبیقش بدن... 

خوب اینجور وقت ها یه ذره سخت میشه؛ چون همه ی باور هاشون مثل یه دیوار ،با سنگی که نتیجه ی یه ذره تفکره ویران میشه.

اون وقته که میگردن به دنبال استدلالی که توجیه کنه این تناقض ها رو!!! 

اما معمولأ آدم ها به نتیجه ی قانع کننده  ای نمیرسن.

چون...

لطفا نظراتتون رو در باره چرایی اینکه آدم ها نمیتونن به نتیجه ی قانع کننده ای برسن بگید. 

و البته در نظر داشته باشید که نظرات این نوشته تایید نمیشن. 

قلب گل...

آدم ها خیلی خودخواهن... نشون میدن که یه نفر دیگه رو دوست دارن ، اما هیچ وقت بهش نمیگن... دوست داشتنی که هیچ وقت گفته نشه ، چه قدرتی داره ؟ چرا آدم ها اینقدر به غرورشون فکر میکنن ؟ کاش کمی هم به قلبشون توجه کنن... کاش آدم ها قبل از اینکه فرصتشون تموم بشه ،به هم بگن که بدون وجود هم میتونن زندگی کنن ، ولی خیلی سخت... آدم ها باید یاد بگیرن چطور دوست داشتن شون رو به هم انتقال بدن... اما گاهی هم آدم ها باید یاد بگیرن ،که دوست داشتن و محبت هم رو بپذیرن... این خیلی سخت تر از گفتن دوست داشتنه ... قلب گل...